Małe Końce Świata

Z największą przyjemnością, ale też niemałą nieśmiałością przedstawiam Wam moją pierwszą, wyczekaną i wychuchaną książkę. „Małe końce świata” to podzielona na jedenaście rozdziałów podróż przez życie, które usłane było końcami świata. Dosłownymi, jak ciężkie rozstania, śmierć bliskiej osoby, czy przemocowy związek, ale także tymi mniej oczywistymi, jak zmiana poglądów, zrozumienie relacji z rodzicem, czy relacja z Bogiem. Mimo, że to moje małe końce świata, jestem pewna, że w wielu z nich odnajdziecie także siebie i części swoich historii. Zachęcam Was do wyruszenia ze mną na małe końce świata.

„Małe końce świata” powstały w wyniku szybkiej burzy mózgów z jednym z redaktorów wydawnictwa, które zafundowało książce… jej własny, mały koniec świata. Ja miałam pomysł na treść, tytuł wyszedł od niego, a reszta jest historią. Od zawsze to, co robię, jest oparte na moich doświadczeniach i przeżyciach,
w których finalnie wiele osób może odnaleźć samych siebie. Książka ma być takim przewodnikiem
po małych końcach świata każdego z nas.

Przy pisaniu książki przeszłam długą drogę najeżoną emocjami. Od smutku, radości, wzruszeń,
po złość. poczucie krzywdy i niesprawiedliwości, ale też ukojenie. Właśnie dzięki takiej emocjonalnej podróży, byłam w stanie wiele etapów zamknąć na dobre. Jestem pewna, że w trakcie jej lektury przeżyjemy te emocje wspólnie i domkniemy wszystkie nieszczelne pokrywki.

Takiej książki nie było wcześniej, bo to moja historia. Wydana w 100% niezależnie bez udziału korporacji i wymogów dużych wydawnictw. Ukończona po wielu utrudnieniach i perypetiach, tym bardziej wiem, że wszystko wydarzyło się właśnie po to, by dziś była taka, jaka jest. Moja od początku do końca!

Do tego towarzyszy mi ogromna duma, bo jest przygotowana z dbałością o każdy detal i szczerze, nie widziałam
w żadnej księgarni równie pięknie wydanej książki! W środku znajdziecie 11 ilustracji utalentowanej rysowniczki Joanny Plizgi — Asia zilustrowała każdy rozdział i każdy koniec świata, na którym byłam.

Nad książką pracowały same kobiety, co jest jej niezwykłą wartością.

Jest od początku do końca zrobiona w Polsce.

Bez ojca, bez Boga, bez Jacka nadszedł czas, kiedy trzeba było przejść nad tymi wielkimi stratami do porządku dziennego. Wrócić na studia, znaleźć pracę, osadzić się jakoś w nowym życiu „bez”.

Znam ludzi, którzy wszystkie stresy i trudne sytuacje potrafili zagłuszać wieczną zabawą. Znam takich, którzy pili, ćpali. Ja poszukiwałam miłości. Żeby najlepiej oddać moje zaangażowanie w sprawę, powiem, że nie było w Krakowie kamienia, pod który bym nie zajrzała, by sprawdzić, czy może, jakimś cudem, kryje się pod nim miłość mojego życia. Raz na jakiś czas krasnoludy spod kamieni wracały ze mną do domu pod rękę, nawet żyły ze mną we względnej symbiozie, jednak za każdym razem okazywało się, że to nie to. Czasem powodem było niewygaszone uczucie takiego krasnoluda do byłej dziewczyny, innym razem jego seksoholizm.

Zdarzyło się i tak, że tkwiłam w związku wyłącznie internetowym pół roku, zanim zorientowałam się, że po drugiej stronie komputera siedzi kobieta.